De letter "d" is een constante die opduikt in de muziek en dan voornamelijk de teksten en de onderwerpen op deze debuutcd van Mark Bates : duister, donker, dood, drank, desolaat, de duivel...

Mag je je dan ook verwachten aan zwartgallige en donkere muziek ?  Neen, helemaal niet.  De verpakking is zeer gevarieerd en klinkt bij tijd en wijle zelfs opgewekt.  Hoe valt dat te rijmen ?  Een goeie vraag waarop enkel Mark Bates het antwoord heeft vrees ik.  Hier en daar wordt er gesuggereerd dat deze verhalen over dood, destructie, depressie en pijn met zijn leven en verleden te maken hebben. 

Dat zal hopelijk toch niet waar zijn want dan heeft hij al aardig wat meegemaakt.  Ik denk dat de opgewekte muziek en bijwijlen vrolijke klanken een soort van spot drijven is met zijn zwartgallige teksten en morbide verhalen.  Zo eindigt de cd met het schitterende "Death sucks", een mix tussen vaudeville, swingjazz en New Orleans die uitmondt in pure New  Orleans swing.  Zoals je wel eens hoort bij een begrafenisstoet in New Orleans.  Wat een contrast.  Een 5-sterren song voorzien van banjo en heerlijke trompetklanken. 

En er staan nog een pak prachtige songs op waaronder het soul/countrygospelgetinte "The promised land", de ingetogen rocker "Forbidden love" voorzien van hemels gitaarspel van Duke Levine, de pure southern blues met gospelbacking van "Daisy", een zeer fraaie uitvoering van Townes Van Zandt's "Flying shoes" en een paar sobere en rustigere liedjes waar de piano aardige dingen doet –Mark Bates is geen onaardige pianist-.  "My way back home" en "A drunkard's holiday" zijn er zo twee.  Daarbij valt ook op wat een goede zanger hij wel is.  Hij laat zich begeleiden door uitstekende muzikanten zoals drummer David Mattacks, bassist Richard Gates, Saxofonist Joe Meo en snarenkunstenaar Duke Levine.  Mark Thayer, die al een pak singer-songwriters ontdekte en begeleide waaronder Mark Erelli, zorgde voor de degelijke productie.  Een sterk debuut ?  Reken maar van yes !  (BV)